Μία μικρή ιστορία Η, Από το εργαστήρι βιβλίου IANOS

Ο John είχε αγοράσει στο παρελθόν το βιβλίο Πτήσεις του Μυαλού του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, μία βιογραφία με αφορμή την οποία έκανε κάποιες συζητήσεις στο γιο του Noel. Από την εποχή που βρίσκονταν στο Λονδίνο του είχε μιλήσει για την Αναγέννηση, ένα πολιτιστικό κίνημα που γεφύρωσε το Μεσαίωνα με το σύγχρονο κόσμο χάρη στην πολυεπίπεδη του εξέλιξη και το οποίο ανέδειξε σημαντικούς Αναγεννησιακούς καλλιτέχνες όπως ο Λεονάρντο και ο Μιχαήλ Άγγελος οι οποίοι ενέπνευσαν τον όρο Καθολικός Άνθρωπος. Σήμερα, ο John, ο Noel και η Εριφύλλη στην Ανδρομέδα, συζητούν για τις ιστορίες που διάβασαν ερμηνεύοντας την Αναγέννηση και σημασιολογικά ως εκ νέου γέννηση, αναδημιουργία.
Πάντοτε κάτι σκιρτούσε μέσα στις καρδιές τόσο του John όσο και του Noel όταν βρισκόντουσαν μπροστά σε όνειρα και ιδέες τα οποία δίσταζαν να ακολουθήσουν. Το ίδιο το πρόβλημα της γένεσης και του θανάτου, της αναγέννησης και της αναδημιουργίας, είχε από καιρού αντιμετωπίσει και ο John, όταν βραχυκυκλωμένος ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον πάσχιζε να τα διατηρήσει όσο το δυνατόν ακέραια. Να διατηρήσει ακέραιο το χρόνο που μεταβάλλεται? Ή μήπως να διαφυλάξει την προσωπική του λύτρωση που μαίνεται, τη δική του αλλά όχι των συνανθρώπων του? Αδύνατον, σκέφτηκε αμέσως! Στα 16 του χρόνια ο Noel απέκτησε μία μοναδική ευκαιρία με το ταξίδι αυτό και με τη σκέψη αυτή παροτρύνει τον John:
-    Ας μη γυρίσουμε πίσω! Ας γίνουμε όλοι ως οικογένεια μόνιμοι ταξιδιώτες εδώ. Ας φτιάξουμε μία ζωή στον κόσμο αυτό!
-    Αγαπητέ μου ονειροπόλε, συνεχίζει ο πατέρας του, ίσως και να έχεις δίκιο!
Για τον John αυτή η εκ νέου γέννηση των ιδεών του είχε υπάρξει μία παράδοξη, μία μακάβρια πρακτική. Μπορούσε να φτιάξει ένα κόσμο καταπληκτικό μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια του και θα του έλεγε ότι αυτό δεν υπάρχει… Το είχε ζήσει στον οργανισμό, το είχε νιώσει και στη ζωή του. Αγαπάς πράγματα που φεύγουν, του είχε πει κάποτε η γυναίκα του.
-    Θα σπουδάσω, θα βρω δουλειά και θα ζήσουμε μία ζωή σε παράλληλους κόσμους, αποκρίνεται ο Noel. Έχω φίλους εδώ. Τη Νεράιδα, τα ξωτικά που μας συντροφεύουν στα γλέντια… Ο κόσμος αυτός θα νικήσει οριστικά το σκοτάδι, θα νικήσει την έκπτωση και τότε θα είμαστε όλοι μαζί. Θα κοιτάξουμε πίσω μας την ιστορία και  θα γελάσουμε.
-    Καλέ μου Noel, του αποτείνεται η Εριφύλλη, σου έχω πει ποτέ ότι σε θαυμάζω?
Αν και νέος ακόμα, πάντοτε ήθελε να γνωρίζει τι σκέφτονται οι άλλοι γι αυτόν. Τώρα όμως η καρδιά του σκιρτούσε για άλλες ιδέες, οι έννοιες του Ντα Βίντσι, ο θρύλος του Οικουμενικού Ανθρώπου. Οι φωνές στις οποίες πίστεψαν… τόσο ο πατέρας όσο και ο γιος…

Το σπίτι της Νεράιδας, Ζ, Από το εργαστήρι βιβλίου IANOS

Το σπίτι της Νεράιδας: Πρόκειται για ένα σπίτι δίπλα στο μονοπάτι στο τέρμα του δάσους. Ένα σπίτι ξύλινο, με χιονισμένα (τη συγκεκριμένη περίοδο) κεραμίδια και καμινάδα, κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο, δίπλα σε μία μικρή λιμνούλα και με πλούσια βλάστηση πολύχρωμων λουλουδιών εξωτερικά. Από τα παράθυρά του αλλά και τα τζάμια του αναδύεται ένα ζεστό πορτοκαλοκίτρινο φως, ενδεικτικό της φωτεινότητας αλλά και της δραστηριότητας μέσα στο σπίτι. Καθώς ανεβαίνουμε τα εξωτερικά σκαλάκια και μπαίνουμε μέσα από την πόρτα του σπιτιού, εσωτερικά βλέπουμε αρχικά μπροστά μας ένα τζάκι με δύο πολυθρόνες, αριστερά το σαλόνι που οδηγεί στα δωμάτια και δεξιά ένα χώρο διασκέδασης των ανθρώπων με τραπέζι, φαγητό και ξύλινα ράφια. Στο μέσο του σαλονιού βρίσκεται μία ξύλινη υδρόγειος σε βάση, καθώς κοιτάζουμε δεξιά μία βιβλιοθήκη, αριστερά βρίσκονται καναπέδες και πολυθρόνες και ο συγκεκριμένος χώρος είναι τόσο ευρύχωρος ώστε μπροστά στο βάθος και πριν μία σχετικά μεγάλης έκτασης αυλή, η Μινέρβα έχει τοποθετήσει ένα τηλεσκόπιο και διάφορα δικά της άλλα όργανα και πράγματα πάνω στα τραπέζια. Άτλαντες και διαβήτες, μαγικά ραβδιά, μία έδρα στην κορυφή της οποίας υπάρχει ένα βιβλίο με μαγικές σελίδες αλλά και δύο πολυθρόνες αριστερά, ενδιάμεσα των οποίων υπάρχει ένα τραπεζάκι με μία χρυσοποίκιλτη σκακιέρα πάνω του. Χύμα βιβλία, φωτογραφικές συλλογές και πολλά άλλα, όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα του σαλονιού. Πρόκειται για ένα χώρο ο οποίος στο βάθος του έχει εσωτερική σκάλα η οποία οδηγεί σε μία σοφίτα με ξύλινες κουκουβάγιες στην πόρτα εισόδου, ένα γραφείο εσωτερικά το οποίο η Μινέρβα χρησιμοποιεί ως μελετητήριο και ποικιλία μαγικού εξοπλισμού δεξιά και αριστερά του χώρου. Σε μικρούς πάγκους, σε ράφια με άλλα βιβλία, αλλά και δίπλα σε γλάστρες μέσα στις οποίες η Μινέρβα καλλιεργεί μαγικά βότανα εσωτερικά του δωματίου σε σχέση με τον κήπο της στην άλλη πλευρά του σπιτιού, στον οποίο υπάρχουν διαφόρων ειδών καλλιέργειες. Στο σπίτι αυτό η Μινέρβα βρίσκει καταφύγιο μετά τις δραστηριότητές της στο Μαντείο και γενικά στην Ανδρομέδα, ένα χώρο προσωπικής εξερεύνησης που καλείται όμως να σηκώσει το βάρος του μέλλοντος. Η Μινέρβα άλλοτε ως Νεράιδα και άλλοτε ως Αλχημιστής που  μετασχηματίζει τον κόσμο σε λέξεις, αποκτάει πραγματική ενόραση στο σπίτι αυτό για το αληθινό νόημα αλλά και την αντίληψη του τι είναι μαγεία. Η μαγεία του έναστρου ουρανού, η μαγεία της ποίησης, η μαγεία ενός τοπίου ή μίας φωτογραφίας, η μαγεία του συγγραφέα, οι νόμοι που κυβερνούν ένα φανταστικό Σύμπαν αλλά και η μαγεία των παραμυθιών, των ξωτικών, του πνεύματος των Χριστουγέννων, των νάνων, αποτελούν απλά κάποιες από τις δραστηριότητες της μέσα στο προσωπικό της παρατηρητήριο, με τη συνοδεία αντικειμένων, βιβλίων, συλλογών αλλά και ευρύτερου εξοπλισμού. Ένα προσωπικό σπίτι τα αντικείμενα του οποίου αλλά και οι χώροι του συνδέονται με θύμισες, στιγμές, αγγελικά πλάσματα με τα οποία ήρθε κάποτε σε επαφή αλλά και τη ζωντάνια των ανθρώπων που πλέον το επισκέπτονται.
(Συνεχίζεται)

Μία σύντομη αφήγηση, ΣΤ, Από το εργαστήρι βιβλίου IANOS

Οι άνθρωποι της Ανδρομέδας ξυπνούν νωρίς το πρωϊ. Διατηρούν και αυτοί συνήθειες του πραγματικού κόσμου, όπως το ότι πρέπει να ψήσουν το ψωμί, να ετοιμάσουν ένα καλό πρωϊνό για τα μέλη της οικογένειας, να τακτοποιήσουν τα σπίτια τους, να κυκλοφορήσουν στην αγορά του χωριού για να μάθουν νέα και να αγοράσουν εφημερίδες και ειδικότερα να ρυθμίσουν το χρόνο τους με βάση την ενασχόλησή τους με την εκκλησία. Πρόκειται για ένα κόσμο απλό αλλά και φιλόδοξο ταυτόχρονα. Απολαμβάνουν τη μυρωδιά του ψωμιού και τις συζητήσεις όπως επίσης διηγούνται προφορικά θρύλους αλλά και τεκμήρια του μαγικού τους βασιλείου. Στον κόσμο αυτό ο Noel συχνά αισθάνεται μία ανεξήγητη πραότητα και ηρεμία, ανακαλύπτει πτυχές του χαρακτήρα του αλλά και τρόπους έκφρασης, όπου με βάση τη ζωή τους στο Λονδίνο δεν γνώριζε ακόμα ότι υπάρχουν. Οι μέρες στην Ανδρομέδα κυλούν γαλήνια αλλά και σιωπηλά ως προς τα μάγια που πρέπει να αποκατασταθούν. Από τις πρωϊνές οικογενειακές στιγμές και μέχρι το λόγο του Ευαγγελίου και από τις δραστηριότητες των κατοίκων μέχρι τα μαγεμένα γλέντια στο δάσος, η Ανδρομέδα εξελίσσεται πάνω σε μία εκλεπτυσμένη ισορροπία ενός λεπτού ιστού λέξεων, ειπωμένων αλλά και μνημονευμένων, ιστοριών αλλά και ακουσμάτων, τα οποία πραγματικά σε κάνουν να καταλαβαίνεις τι θα πει μαγεία, τι θα πει ατμοσφαιρικότητα και πως ακριβώς λειτουργεί το συνεχές του φανταστικού αυτού Σύμπαντος. Τόσο ο Noel και η Εριφύλλη όσο και ο John επιδίδονται συχνά σε συσχετισμούς ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Η ζωή τους στο μαγαζί προτού φθάσουν στο σεντούκι και ξεκλειδώσουν τον φανταστικό αυτό κόσμο. Πως προσπαθούσε ο πατέρας του και τι μέσα διέθετε για να απαντήσει στην επιστήμη και τι κάνουν τώρα με όλα αυτά τα δεδομένα, τη μαγεία αλλά και τις δυνατότητες ερμηνευτικής που διαθέτουν. Πρόκειται για μία ευκαιρία που ότι και να έκανε ο πατέρας του στο Λονδίνο δεν μπόρεσε μέσα από το ρολογάδικο και τις εφευρέσεις του στο παρελθόν να εξηγήσει τι είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στη σύναψη, ανθρώπων, νοημάτων αλλά και ιδεών. Ο John απλά παίζει με δυισμούς και δίπολα, δεν είναι ο άνθρωπος που βρέθηκε εξαρχής μέσα στο παραμύθι, τη φαντασία και τα νοήματα. Αυτή λοιπόν την Βαβέλ και την έκπτωση ανάμεσα στην τεχνολογία και τη μαγεία, είναι που πρέπει οι ήρωες να ψάξουν, να σκάψουν αλλά και να αποκαταστήσουν. Όμως για να συμβεί αυτό υπάρχει μία προφητεία που πρέπει να εκπληρωθεί, πριν η Μινέρβα λύσει τα μάγια μέσα στο Μαντείο και απελευθερώσει τον πολιτισμό. Όταν ένας απόγονος του Αδάμ ξεκλειδώσει την πύλη του φανταστικού και αποδώσει τιμές στις κρύπτες των προγόνων της Ανδρομέδας, που θανατώθηκαν άδικα όταν η ισορροπία του βασιλείου κατέρρευσε, ο βράχος στο ξέφωτο του μαγικού δάσους, μνημείο για τους κατοίκους θα ραγίσει, από το οποίο ακόμα και ο θάνατος θα φύγει πίσω τρέχοντας. Πρόκειται για γεγονότα που αφορούν το μέλλον των ηρώων, τολμούν όμως να θίξουν αυτό που και η Ανδρομέδα ονομάζει ελιξήριο, μία ιστορία και ένα μαγικό φίλτρο γύρω από την αθανασία και την αιώνια νεότητα.
(Συνεχίζεται)

Μία εξέλιξη της ιστορίας, Ε, Από το εργαστήρι βιβλίου IANOS

Το Χωριό: Πρόκειται για την κατοικημένη πολιτεία της Ανδρομέδας, χιονισμένη κατά την περίοδο επίσκεψης των ηρώων και περιμετρικά κυκλωμένη από το Μαγικό Δάσος, στο οποίο περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους τα ξωτικά, οι νάνοι και οι νεράιδες. Αρτοποιήματα, καλάθια με φρούτα, άμαξες, ζωάκια, καμινάδες εν δράσει, ξυλεία, οικονομίες κατ’ είδος, πάγκοι με εμπορεύματα, παιδιά με εφημερίδες, αυλές πλούσιες σε διακόσμηση και πολλά άλλα συνθέτουν την εικόνα αλλά και τους λόγους κυκλοφορίας στην Ανδρομέδα. Σύντομα η ζωή τους θα εξελιχθεί απροσδόκητα όμορφα μέσα από ιστορίες φιλίας, αγάπης αλλά και προσωπικής εξερεύνησης. Ο John, ο Noel, η Εριφύλλη και οι Eric και Robert θα αναζητήσουν τον προσωπικό τους μύθο.
Το Κοσμικό: Σε ένα φανταστικό σύμπαν στο οποίο συχνά διαχέονται τα νοήματα, οι εσωτερικοί διάλογοι και οι δράσεις των ανθρώπων μέσα σε αυτό το ανώτερο ρευστό που ονομάζεται μαγεία, ο ερχομός των ηρώων από τον πραγματικό κόσμο θα γεμίσει τους κατοίκους της Ανδρομέδας με ελπίδα, προσμονή και κουράγιο απέναντι στο άγνωστο. Το βασίλειο με ηγέτη τη Μινέρβα και τον Άγγελο του Φεγγαριού καλείται να αποκαταστήσει την μαγική του δύναμη οδηγώντας τους αρχικούς ήρωες στη λύτρωση. Ο Άγγελος του Φεγγαριού είναι αυτός που μαζεύει τις χαμένες αγάπες και τις φυλάει στην πανσέληνο για να ξαναγυρίζουν στις μοναχικές καρδιές όταν την κοιτάνε.
Το Γλέντι: Πρόκειται για φολκλορικές βραδιές φωταγωγημένες με κολοκύθες μέσα στο μαγικό δάσος. Μέσα σε σκηνές, με πάγκους, με ποτά αλλά και με καλικάντζαρους που συνοδεύουν τα γλέντια των ανθρώπων, η Ανδρομέδα αναπολεί τις εποχές της δόξας της προτού καταδικαστεί σε μία Βαβέλ ανάμεσα στις δυνάμεις του ορατού και του αοράτου. Οι ήρωες τραγουδούν, παίζουν μουσική με διάφορα όργανα και διηγούνται ιστορίες συχνά κοπανώντας τα ποτήρια με τις μπύρες στα τραπέζια παρακολουθώντας τους φίλους τους και τα ξωτικά να χορεύουν μαζί. Είναι οι μοναδικές στιγμές που γίνεται λόγος για το μαγικό τραπέζι της Ανδρομέδας στο οποίο είναι όλοι καλεσμένοι. Ένα τραπέζι στο οποίο δεν υπάρχει χώρος για βία ή ανάθεμα και στο οποίο περιλαμβάνονται μορφές ανθρώπων ζωγραφισμένες μέσα από θρύλους και ακούσματα σε διάφορους πίνακες.
Οι Πειρασμοί: Μάζες καπνού με μορφές προσώπων διεισδύουν πυκνά συχνά τη νύχτα μέσα στο χωριό, εμποδίζοντας όλους μαζί και καθέναν ξεχωριστά να οδηγηθούν στην εντελέχεια, δηλαδή στην πλήρη πραγμάτωση των σκοπών τους σε αντιδιαστολή με την εν δυνάμει εμφάνιση. Συχνά έννοιες όπως ελευθερία, αγάπη, ισότητα, κατακερματίζονται από τους πειρασμούς διχάζοντας τα συναισθήματα και τις σκέψεις των ανθρώπων. Οι πειρασμοί είναι αυτοί που κάνουν τους ανθρώπους να αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο σε αυτά που νομίζουν ότι στερήθηκαν εν αντιθέσει με τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν.
(Συνεχίζεται)

Ευθύς & Πλάγιος Λόγος, Από το εργαστήρι βιβλίου IANOS

Ευθύς Λόγος: Μία βραδιά στο Μαγικό Δάσος, δίπλα σε ένα κομμένο δέντρο και με ένα βαθύ μπλε φως να γεμίζει το χώρο, ο Noel και η Εριφύλλη έχουν καθίσει δίπλα στον κορμό και συζητούν:
-Αισθάνομαι ότι αναζητάς πάντοτε τη στιγμή, λέει η κοπέλα στο αγόρι. Κι αν δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όλα?
Ο Noel γυρίζει το κεφάλι του στην Εριφύλλη και αμέσως μετά ανακάθεται. Σκεφτικός αλλά και ενθουσιώδης μιας και πάντοτε του άρεσαν οι συζητήσεις μαζί της, απλώνει το χέρι του πίσω από την πλάτη της.
-Εμείς θελήσαμε να κάνουμε το ταξίδι αυτό, συνεχίζει η Εριφύλλη. Ένα θέλω να σου πω μόνο. Ποτέ μην ξεκινάς κάτι αν δεν σκοπεύεις να το τελειώσεις. Στην πορεία βέβαια ανακαλύπτουμε άλλες ισορροπίες έως ότου φθάσουμε στο τέλος.
-Πραγματικά το πιστεύεις αυτό? Απαντάει με δέος ο νεαρός έφηβος. Χαίρομαι. Μου θυμίζεις τα λόγια που διάβασα στον Robert Frost. Δυο δρόμοι χωρίζονταν στο δάσος κι εγώ, εγώ διάλεξα τον πιο απάτητο.
Η Εριφύλλη με ένα απαλό χαμόγελο πλησιάζει αμέσως τον Noel για να τον αγκαλιάσει. Αμέσως μετά και με τις εκφράσεις του προσώπου τους να έχουν σοβαρέψει ο Noel της δίνει ένα απαλό φιλί.
-Να προσέχεις, του απαντά η Εριφύλλη.
Πλάγιος Λόγος: Μία βραδιά στο μαγικό δάσος, δίπλα σε ένα κομμένο δέντρο και με ένα βαθύ μπλε φως να γεμίζει το χώρο, ο Noel και η Εριφύλλη έχουν καθίσει δίπλα στον κορμό και συζητούν. Του λέει πως αισθάνεται ότι αναζητάει πάντοτε τη στιγμή, προβληματισμένη για το αν δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όλα. Ο Noel γυρίζει το κεφάλι του στην Εριφύλλη και αμέσως μετά ανακάθεται. Σκεφτικός αλλά και ενθουσιώδης μιας και πάντοτε του άρεσαν οι συζητήσεις μαζί της, απλώνει το χέρι του πίσω από την πλάτη της. Η Εριφύλλη του λέει πως εκείνοι θέλησαν να κάνουν το ταξίδι αυτό και τον συμβουλεύει ποτέ να μην ξεκινάει κάτι αν δεν σκοπεύει να το τελειώσει, λέγοντάς του ότι στην πορεία ανακαλύπτουν άλλες ισορροπίες έως ότου φθάσουν στο τέλος. Αφού ο Noel τη ρωτήσει με δέος αν πραγματικά το πιστεύει αυτό, της λέει ότι του θυμίζει τα λόγια του Robert Frost. Δυο δρόμοι χωρίζονταν στο δάσος κι αυτός, αυτός διάλεξε τον πιο απάτητο. Η Εριφύλλη με ένα απαλό χαμόγελο πλησιάζει αμέσως τον Noel για να τον αγκαλιάσει. Αμέσως μετά και με τις εκφράσεις του προσώπου τους να έχουν σοβαρέψει ο Noel της δίνει ένα απαλό φιλί. Η Εριφύλλη του λέει να προσέχει.