Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Aπό το ανθολόγιο του Σαίξπηρ

Δεν είναι καταπληκτικό που αυτός εδώ ο ηθοποιός,

σε ένα γέννημα της φαντασίας, στ' όνειρο ενός πάθους,

μπορούσε να υποτάξει την ψυχή του σ' αυτό που φανταζόταν

τόσο που, από την ενέργεια της ψυχής, το πρόσωπό του

να χλομιάζει, δάκρυα να τρέχουνε από τα μάτια του,

η όψη του ν' αλλοιώνεται, η φωνή του να τσακίζει,

κι όλο του το είναι να υπακούει στις διαταγές που δίνει η ψυχή;

Και όλα αυτά για ένα τίποτα! Για την Εκάβη!

Τι του είναι η Εκάβη και τι της είναι της Εκάβης αυτός

για να την κλαίει έτσι; Και τι θα έκανε αυτός αν είχε

τις αιτίες και τις αφορμές πάθους σαν το δικό μου;

Θα έπνιγε το θέατρο με δάκρυα, θα ξέσκιζε

τα αυτιά των θεατών με λόγια φρίκης,

τους ενόχους θα τρέλαινε, τους αθώους θα τρόμαζε,

τους αμαθείς θα σάστιζε, κι αίσθηση πια δεν θα είχανε

τα μάτια και τ' αυτιά

Άμλετ ΙΙ. 2