Μία μικρή ιστορία Δ, Από το εργαστήρι βιβλίου IANOS

Στιγμιότυπο: «O Noel έκθαμβος στέκεται μπροστά από το γραφείο του John στο μαγαζί ξεφυλλίζοντας με έκπληξη το σημειωματάριο του πατέρα του. Ο John με μία εμφανή θλίψη στο πρόσωπο, σιωπηλός, σκεπτικός και ταυτόχρονα μελαγχολικός, τον κοιτάζει.»
 Πρόκειται για το σημειωματάριό του από μία λαμπρή πορεία 5 ετών στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ως Φυσικός. Με μία άτυπη φιλική υπόσχεση πως κάποτε θα μπορούσε να επιστρέψει εκεί αν το επιθυμούσε, συνέχισε τη ζωή του στην οποία ποτέ δεν έπαψε να αναζητάει το φως. Δημιουργικός, πρόθυμος να διευρύνει τους ορίζοντές του αλλά και καινοτόμος, έγινε ωρολογοποιός αφού ταυτόχρονα απέκτησε πολλαπλά εκφραστικά αλλά και πνευματικά ενδιαφέροντα. Ο Noel ξεφυλλίζει το παχύ δερμάτινο ημερολόγιο το οποίο περιλαμβάνει σχήματα και πολλές άλλες οδηγίες στέκοντας έκπληκτος για κάμποση ώρα στη σελίδα με το επιχείρημα του ωρολογοποιού. Εσωτερικός μηχανισμός. Λειτουργεί ως ρητορική συσκευή η οποία αποτελεί ένα απλό μηχανικό ανάλογο για τον παραλληλισμό της ευφυούς δημιουργίας και την ύπαρξη δημιουργού στο Σύμπαν. Από κάτω από το σχήμα με το μηχανισμό ενός ρολογιού διαβάζει: τελεολογικό επιχείρημα. Τι να σήμαιναν άραγε όλα τούτα? Καθώς ο Noel με έκπληξη συνεχίζει να ξεφυλλίζει το ημερολόγιο, ο John αφήνεται με τη φαντασία του σιωπηλός κάνοντας σκέψεις για όλα όσα τον στοίχειωσαν εκείνη την εποχή της δόξας του και ταυτόχρονα μίας εποχής σκιών.
Πρόκειται για την ανάγκη του ανθρώπου να παρουσιάζει κάτι ως λύση, ενώ αυτό στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει. Πρόκειται για το εγώ του ανθρώπου, άλλοτε ως κάτι δεδομένο και άλλοτε ως κάτι κατασκευασμένο, φτιαχτό με άλλα λόγια. Ένα εγώ που προκύπτει με ατομικούς ή με κοινωνικούς όρους? Αναρωτιέται. Με όλες αυτές τις σκέψεις του αλλά και με τον Noel δίπλα του να προσπαθεί να συλλαβίσει κάποιες λέξεις, σκέφτεται: Καθώς μεγαλώνουμε, από ένα σημείο κι έπειτα δεν έχουμε χρόνο να διαπιστώνουμε. Προσπαθεί να ανακαλύψει ένα τρόπο να ξαναζήσει τις ιδέες του, πιστεύοντας πως το ταξίδι στην Ανδρομέδα θα του δώσει περισσότερη δύναμη και θα τον κάνει πιο έτοιμο και πιο ώριμο να αντιμετωπίσει ξανά το παλιό του όνειρο. Σήμερα όμως, θέλει να φθάσει μαζί με τον Noel στην απέναντι όχθη. Σε μία απέναντι όμως όχθη, που ακόμα κι αν καταφέρεις να επιζήσεις και να κολυμπήσεις ως απέναντι δεν θα είσαι πια ο ίδιος. Θα είσαι ένας άλλος. Θα έχεις χάσει το ένδυμα της ψυχής που διάλεξες. Προχωράς από κει και πέρα στη ζωή, με μια στολή που δεν σου πάει. Σε προφυλάσσει μεν, αλλά δεν σου πάει.
(Συνεχίζεται)

Μία μικρή ιστορία Γ, Από το εργαστήρι βιβλίου IANOS

Noel: Έφηβος μαθητής Λυκείου, 16 ετών, φιλόδοξος, απαιτητικός και καλοπροαίρετος.
Συχνά ταξιδεύει στο χρόνο με τη φαντασία του, αντιμετωπίζοντας τις αντιφάσεις, τις ασυνέχειες αλλά και τις ανθρώπινες αδυναμίες.
John Smith: Ο πατέρας του Noel, εμπνευσμένος από τη φιλοσοφική λίθο των Αλχημιστών έρχεται συχνά αντιμέτωπος με συγκυρίες και διφορούμενα. Ξεκλειδώνει τα μυστικά μίας φανταστικής πύλης, ενός κόσμου συνδέσεων στον οποίο η τύχη του ενός δεν συνδέεται άρρηκτα, αλλά επηρεάζει την τύχη του άλλου. Έτσι μαζί με τους υπόλοιπους ήρωες ανακαλύπτεται το νόημα της αλληλεγγύης, της βοήθειας μέσα από αξίες και ιδανικά που φιλοτεχνούν απροσδόκητες και συχνά ευχάριστες εξελίξεις.
Εριφύλλη: Ελληνίδα που ανήκει στην Ελληνική Αγγλική ομογένεια. Γνωρίζοντας και αυτή όπως και ο Noel τη σημασία της τέχνης στην κάθαρση της ανθρώπινης συνείδησης, περνούν χρόνο μαζί στον οποίο γνωρίζουν ο ένας τον άλλο και δένονται στενότερα. Μέσω της προφορικής διήγησης φανταστικών ιστοριών μαζί με τον Noel, ανακαλύπτουν τη ματαιότητα του απόλυτου παρόντος. Θα ακολουθήσει το Noel στην Ανδρομέδα και σύντομα θα συνδεθεί ερωτικά μαζί του.
Ξωτικά, Νεράιδες, Νάνοι: Τα μαγικά πλάσματα του φανταστικού κόσμου, ως μάρτυρες των αντιφάσεων πατέρα και γιου ανάμεσα στην αρετή και στην αυτοεκπλήρωση θα αποκαλύψουν σύντομα τις προθέσεις τους οδηγώντας τους χαρακτήρες σε μία ηρωική περιπέτεια. Πιστεύοντας ακράδαντα πως τα πάντα στον πραγματικό αλλά και στον μαγικό τους κόσμο είναι μέρος Θεϊκού Σχεδίου, θα ακολουθήσουν τους ήρωες σε ένα κοσμικό γλέντι στο οποίο γνωρίζουν για πρώτη φορά μορφές από το μαγικό βασίλειο.
Μινέρβα: Εμπνευσμένη από τη Ρωμαϊκή Θεά της σοφίας και του πολέμου, πρόκειται για μία ηγετική μορφή της Ανδρομέδας. Μία νεράιδα η οποία διαθέτει καλοσύνη, ευγένεια, αγάπη για την παραμυθία αλλά και ένα σθεναρό και αποφασιστικό χαρακτήρα τον οποίο χρησιμοποιεί για να χαλκεύει τα άτομα γύρω της.
Φίλοι: Ο Eric και ο Robert, δύο φίλοι του Noel από το σχολείο είναι τα δύο άτομα στα οποία ο Noel μιλάει πρώτα, καθώς είναι αναστατωμένος από την ανακάλυψη του σεντουκιού. Πρόκειται για δύο νεαρά παιδιά που θα ακολουθήσουν το Noel, το John και την Εριφύλλη στο φανταστικό κόσμο και που σταδιακά μαθαίνουν πολλά για τα στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού της Ανδρομέδας. Βαθμιαία στην παρέα ενσωματώνονται και άλλα άτομα με στόχο την εκπλήρωση σκοπών αλλά και μίας προφητείας για την οποία γίνεται λόγος στα πρώτα βήματα των παιδιών στην Ανδρομέδα. Στο μαγικό κόσμο συναντούν πολεμιστές, ελεύθερες φυλές αλλά και τυχοδιώκτες που γράφουν τα μάγια για την αποκατάσταση του βασιλείου.  

Μία μικρή ιστορία Β, Από το Eργαστήρι Bιβλίου IANOS

Ένα απόγευμα Σαββάτου κατά το οποίο ο John εξυπηρετεί 2 πελάτες στο μαγαζί, ο γιος του Noel κάθεται σκεπτικός στη διπλανή πολυθρόνα παίζοντας με ένα ρολόι εκκρεμές. Μόλις η κίνηση καταλαγιάσει ο John αναποδογυρίζει την καρέκλα του γραφείου, παίρνοντάς την για να καθίσει δίπλα του.
-Θα ’θελα να σε βλέπω πιο χαρούμενο, του λέει ο πατέρας του. Γι αυτό θα σου δώσω κάποιες συμβουλές.
-Ακούω, απαντάει ο Noel μελαγχολικός.
-Έχω υπάρξει κι εγώ στην ηλικία σου και μπορώ να καταλάβω αυτό το βλέμμα. Όταν ήμαστε παιδιά, κάθε στιγμή υπήρχε. Δεν χρειαζόταν να σκεφτούμε, να επεξεργαστούμε ή να προβλέψουμε. Όταν ήμαστε παιδιά, δεν είχαμε την αίσθηση του τέλους.
-Εννοείς ότι σκέφτομαι ανάποδα? Απαντάει γεμάτος απορία ο νεαρός.
-Η επιθυμία ενός παιδιού είναι η επιθυμία του αέρα και οι συλλογισμοί της νιότης πολύ μελαγχολικοί. Θυμήσου τα λόγια μου και ξαναμιλάμε.
Ο μικρός Noel συχνά παρέα με γρανάζια και άλλες μηχανές διαθέτει πνεύμα εξερευνητή, είναι αυθόρμητος, του αρέσει η περιπέτεια αλλά και η προφορική διήγηση παραμυθιών ειδικά τις φορές που φωνάζει τη φίλη του στο μαγαζί. Ο πατέρας του έχοντας υπάρξει εφευρέτης, στοιχειωμένος από τα οράματά του, μοναχικός και συχνά υποχόνδριος, θέλει να κάνει το Noel να φθάσει στην απέναντι όχθη, σε όλα όσα ο ίδιος είχε το θλιβερό προνόμιο να προηγηθεί αλλά και να καταχωνιάσει στη λήθη, να αποκτήσει μία δεύτερη ευκαιρία. Πρόκειται για δύο χαρακτήρες που ονειροπολούν, φανατικά λάτρεις της φαντασίας και που έστω και υποσυνείδητα πασχίζουν να βρουν λίγη από αυτή την αστερόσκονη που όλοι χρειαζόμαστε στις ζωές μας. Που στόχο έχουν να ξυπνήσουν την παιδικότητα στις καρδιές αλλά και τις ψυχές των ανθρώπων και που κινούνται ανάμεσα στα όρια της πραγματικότητας αλλά και της ουτοπίας. Πως υπερβαίνεις κάτι που δεν υπάρχει? Όταν ο Noel ανακαλύψει το σεντούκι μαζί με τη φίλη του Εριφύλλη, θα ξεκινήσουν μαζί ένα μεγάλο ταξίδι στο φανταστικό Σύμπαν της Ανδρομέδας του οποίου τα μαγικά πλάσματα ως τρυφεροί μάρτυρες του κόσμου μας αλλά και των μύθων των άστρων θέλουν να οδηγήσουν την οικογένεια στην κάθαρση. Μέσα από τον John Smith αλλά και τα ξωτικά και τις νεράιδες στόχος είναι να τεθούν αλλά και να καταστούν προσιτά τελεολογικά ερωτήματα.
(Συνεχίζεται)

Μία μικρή ιστορία Α, Από το Εργαστήρι Βιβλίου IANOS

Πρόκειται για μία ιστορία στοιχεία της οποίας εμπνεύστηκα από τον Ταξιδιώτη της Αυγής της Νάρνια, ένα παραμύθι κατάλληλα προσαρμοσμένο τόσο για τις ανάγκες της παιδικής λογοτεχνίας όσο και για ενήλικες. Αναφέρομαι σε ένα παραμύθι του οποίου η μυθοπλασία πραγματοποιείται αλληγορικά, με χρήση μεταφορών αλλά και συμβολικών τρόπων κάνοντας λόγο για τη φιλία, την αλληλεγγύη, τη σημασία του καλού αγώνα, την τιμιότητα αλλά και τους πειρασμούς που συναντάει κανείς στο δρόμο του, μα πάνω απ’ όλα κάνει λόγο για τη γενναιότητα με την οποία μία ομάδα ηρώων κερδίζει πολύτιμες εμπειρίες και μαθήματα ζωής μέσα από τις περιπέτειες, τους κινδύνους, τους στόχους αλλά και τον προορισμό ενός μεγάλου ταξιδιού. Μία παρέα που γνωρίζοντας για λίγο το ρόλο της μέσα σε ένα φανταστικό κόσμο, αποκτάει νόημα στον πραγματικό. Ο John Smith είναι ωρολογοποιός. Διατηρεί ένα καλό μαγαζί σε κάποια συνοικία του Λονδίνου, μέσα στο οποίο ο γιος του Noel περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μετά το σχολείο, μαθαίνοντας να επισκευάζει ρολόγια. Στο εργαστήρι του ο John έχει ένα σεντούκι με σκόνη, το οποίο κρύβει, άλλες φορές επεξεργάζεται με κάποιες διεργασίες και για το οποίο δεν έχει πει τίποτε σε κανέναν.
Μία μέρα ο Noel, αφού κρυφτεί στην πίσω πλευρά του μαγαζιού χωρίς να τον δει ο πατέρας του, μένει μέσα στο μαγαζί αφού αυτό κλείσει. Ανακαλύπτει μυστηριωδώς το σεντούκι μέσα στο οποίο υπάρχει ένας φάκελος με γράμμα, ένα ρολόι τσέπης, ένα ασημένιο μενταγιόν και διάφορα άλλα αντικείμενα. Ο Noel ανοίγοντας με αγωνία το φάκελο, αρχίζει και διαβάζει γεμάτος δέος οδηγίες, κανόνες, συνταγές υλικών, σχήματα αλλά και αλχημιστικά σύμβολα με στόχο το άνοιγμα κάποιας πύλης σε ένα φανταστικό Σύμπαν. Μέσα από το σεντούκι και τη σκόνη ο νεαρός Νόελ θα ξεκλειδώσει το φανταστικό, θα αποκτήσει φίλους με τους οποίους θα ζήσει περιπέτειες και αν και δεν γνωρίζει αρχικά λεπτομέρειες για το σκοπό και τους στόχους του ταξιδιού, θα συναντήσει ξωτικά και νεράιδες οι οποίοι θα δώσουν νόημα στο ταξίδι του. Πρόκειται για μία μικρή ιστορία της οποίας η μυθοπλασία, οι αλληγορίες αλλά και τα φανταστικά στοιχεία αγγίζουν τα ενδιαφέροντά μου και μέσα στην οποία ο μικρός Νόελ επιλύει γρίφους, εκμεταλλεύεται τα αντικείμενα του σεντουκιού, χαλκεύει το χαρακτήρα του και προσπαθεί να ανακαλύψει το μήνυμα που θεωρεί πως ο πατέρας του έχει στείλει σ’ αυτόν, από συζητήσεις στο μαγαζί.
(Συνεχίζεται)

Οι πτυχές της συγγραφικής σκέψης και έκφρασης

Χριστός Ανέστη αγαπητοί μου φίλοι! Εύχομαι το μήνυμα της φετινής Ανάστασης να μας βρει όλους πιο αγαπημένους, πιο χαρούμενους, πιο φιλικούς, αναζητώντας πάντοτε την ειρήνη αλλά και το δίκαιο και μέσα από την εργατικότητά του ο καθένας, την κατάκτηση προσωπικών αλλά και ομαδικών στόχων! Διαβάζοντας το βιβλίο της αξιόλογης συγγραφέως Πασχαλίας Τραυλού (Οι εραστές της γραφής) θα εκμεταλλευτώ αποσπάσματα του βιβλίου για να συζητήσουμε σήμερα το πώς ο διαχωρισμός του συγγραφέα από τον λογοτέχνη μπορεί να κάνει ένα δημιουργό προσφιλή, ανοικτό και οικείο στη διαφορετικότητα που πιθανώς θα ανακαλύψει μέσα από τα γραπτά του. Ανάλογα με τις εμπειρίες του ο συγγραφέας μπορεί και εξερευνά το υποσυνείδητό του και τον εσωτερικό του ψυχικό κόσμο, δίνοντας νόημα αλλά και όγκο στα ερωτηματικά του αλλά και τις σκέψεις του. Η λογοτεχνία στην πραγματικότητα είναι έννοια στενότερη της γραμματείας, αφορά την λογοτεχνικότητα σε αντίθεση με τη δεύτερη που έχει να κάνει με το σύνολο των γραπτών κειμένων μίας κοινότητας. Πηγάζουν τόσο η λογοτεχνία όσο και η δημιουργική συγγραφή από το υποσυνείδητο και μόνο από εκεί μπορεί ένας λογοτέχνης ή/και συγγραφέας να αναζητήσει την αυθεντική του φωνή και τη συνειδητή έκφραση που αποτελεί μία πολύ μικρή ποσόστωση της ανθρώπινης σκέψης, εφευρετικότητας, έκφρασης. Έμαθα πως περνώντας το κατώφλι του υποσυνείδητου αποκτάμε δικαίωμα αλλά και πρόσβαση σε μία έμπνευση και εκφραστικότητα που οφείλουν να ρέουν άφθονα μέσα από τα γραπτά του συγγραφέα δημιουργού. Ας πάμε όμως και στο δια ταύτα της σημερινής συζήτησης. Η συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού μιλάει στο βιβλίο της για τα θέματα που άπτονται της ψυχοδυναμικής του συγγραφέα, δηλαδή τολμάει να μιλάει για ψυχοδυναμική τη στιγμή που ο συγγραφέας αντιμετωπίζοντας τις λέξεις του αλλά και τις ιδέες του στο χαρτί, αντιμετωπίζει και το τεράστιο κατά τη συγγραφέα ζήτημα του κατά πόσο επιστρέφει σε αυτά για να τα ελέγξει. Πολύ συχνά όπως λέει και η ίδια τα γραπτά πρέπει να μείνουν και η σκέψη να ωριμάσει προτού ο συγγραφέας τα ξανααντιμετωπίσει. 
Ανάλογα με:

• το ταλέντο του, 

• την αυτοπεποίθηση του 

• τις τάσεις αμφισβήτησης, 

• το βαθμό στον οποίο γίνεται αισθητή η εκφραστική του δεινότητα 

• τη σημασία που δίνει στη λογοτεχνική ή/και εκφραστική αρτιότητα 

• τραυματικές εμπειρίες και βιώματα 

• την ίδια τη νοητική του ταχύτητα και τη σχέση της με την έκφραση και το γλωσσικό κώδικα του γραπτού

καθορίζεται σημαντικά ο βαθμός στον οποίο ο συγγραφέας λογοκρίνει και ξαναεπεξεργάζεται τα γραπτά του, εκλογικεύοντας σημεία που πιθανώς δεν διευκολύνουν την επικοινωνία. Ειδικότερα η ανάγκη εκφραστικής αρτιότητας καθιστά απαραίτητη κάθε είδους μετεξέλιξη παλαιότερων γραπτών κειμένων. Όπως επίσης η εστίαση άλλοτε στις λέξεις και άλλοτε στις ιδέες για ένα συγγραφέα που εκφράζεται μερικές φορές μέσα από χείμαρρους ιδεών, είναι που χωρίζουν τους συγγραφείς σε 2 κατηγορίες. Σε αυτούς που εκφράζονται κατά βάθος αυθόρμητα και μέσα από ιδέες μεροληπτώντας λιγότερο στην αρχή για τη λογοτεχνική και εκφραστική αρτιότητα και σε αυτούς που όντως έχουν τη δύναμη ανάμεσα σε ποικίλους γλωσσικούς κώδικες να συνδυάζουν ταχύτητα και αρτιότητα ταυτόχρονα. Εκμεταλλεύομαι ένα απόσπασμα από το βιβλίο. «Η λογοτεχνία και γενικότερα η τέχνη, καθώς είναι απόρροια ενδόμυχων αναγκών που πηγάζουν από το υποσυνείδητο και όχι από τη συνείδηση του συγγραφέα-λογοτέχνη, αφυπνίζει δυνάμεις που ο δημιουργός δεν συνειδητοποιεί εξαρχής ότι διαθέτει…!» Αυτό είναι και το σημείο κλειδί της σημερινής συζήτησης! Είναι παραδεκτό πως όσο κι αν επιμείνουμε στην πολλαπλή επεξεργασία και το ραφινάρισμα των γραπτών, μαίνονται κάποιες νοητικές, ψυχικές αλλά και συναισθηματικές ανακαλύψεις που δεν ακολουθούν τη λογική. Κανένας δεν μπορεί να βγει από το σκοτάδι και να αντικρύσει το φως χωρίς το ανάλογο τίμημα. Συχνά για έναν συγγραφέα που καλείται να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή του πλευρά, λέγεται από τη συγγραφέα πως η πίστη σε ένα αέναο ψήσιμο στη φωτιά μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένη. Δεν πρέπει να προβληματίζει το δημιουργό η ιδιότροπη στα πρώτα στάδια γραφή του αρκεί αυτός να παραμένει εργατικός και φιλότιμος. Άλλωστε ειδικά στη δημιουργική συγγραφή κανένας δεν μπορεί να μάθει, πόσο μάλλον να εξασκηθεί εκ του μη όντος, χωρίς πρωτογενές υλικό με άλλα λόγια. Προσωπικά πιστεύω πως το να αφυπνίσουν οι δημιουργοί δυνάμεις που δεν γνωρίζουν εξαρχής ότι διαθέτουν, ανάγει τη δημιουργική έκφραση και το υποσυνείδητο στην εκλογικευμένη θέαση και συχνά κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει, σε μία σωστή σχέση εσωτερικού-εξωτερικού κόσμου. Έτσι αν η λογοτεχνία και η συγγραφή γίνουν αφορμή για την πολυπόθητη υπέρβαση της αντικειμενικής υπόστασης ενός έργου προς την πραγματικότητα του πολιτισμού, αυτό είναι ένα ζήτημα που εξαρτάται από τον ίδιο το δημιουργό. Σίγουρα όμως η σύνθεση ποικίλων συναισθηματικών, ψυχικών, νοητικών, αισθητικών αλλά και συνειδησιακών παραγόντων είναι μία πραγματικότητα που αφορά τόσο τη δημιουργική διαδικασία όσο και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση είναι η αξιοποίηση των ιδανικών και των αρχών του ατόμου προς ένα καλύτερο αύριο. Καλή εβδομάδα εύχομαι σε όλους!